De Stichting Ideële REclame (SIRE) sluit met haar campagne ‘Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn’ aan bij een geluid dat de afgelopen tijd steeds sterker klinkt. SIRE baseert zich op de inzichten van experts als Lauk Woltring, Louis Tavecchio en Angela Crott, die al veel langer ruimte voor typisch jongensgedrag bepleiten. Ze worden op de campagnesite van SIRE sprekend opgevoerd. In de campagne worden de ouders van zonen rechtstreeks aangesproken. Voor jongens die te weinig ruimte krijgen liggen onderpresteren, onzekerheid en motivatieproblemen op de loer. Dat gegeven wordt,  door een peiling die onderzoeksbureau Nemo voor SIRE organiseerde,  door 56% van de Nederlandse ouders met zonen herkend. De op de site vermelde cijfers zijn allemaal het vermelden waard: Jongens worden voor hetzelfde gedrag in de klas 3 keer zo vaak berispt als meisjes. Meisjes krijgen vaker een hoger schooladvies dan jongens. In het Passend Onderwijs voor leerlingen met leer- en gedragsproblemen zitten drie keer zoveel jongens als meisjes. 44% van de ouders met zonen ziet dat ook terug in de eigen omgang met hun zonen. 45% van hen geeft aan dat stoer gedrag wordt onderdrukt door de maatschappij. In vergelijking met meisjes krijgen jongens vier keer zo vaak de diagnose ADHD en vijf keer zo vaak medicatie. Meisjes worden vanwege hun grotere sociale vaardigheden in het onderwijs veel positiever behandeld.

Over de achtergrond van de problematiek bestaan nog altijd aanzienlijke verschillen van mening. Over de vraag of de feminisering van het onderwijs de bepalende factor is geweest kan verschillend worden gedacht. In Rusland staan al veel langer alleen maar vrouwen voor de klas maar desondanks heerst er een naar Nederlandse begrippen onvoorstelbare machocultuur. Om het feit dat je in Nederland in de jaren vijftig altijd overal vechtende jongetjes op straat zag en nu eigenlijk nooit meer kan niemand heen. Zou Louis Tavecchio gelijk hebben als hij zegt dat het uitmaakt of de kinderen op het kinderdagverblijf met een vrouwelijke of een manlijke pedagogisch medewerker te maken hebben? Zou die enkele manlijke pedagogisch medewerker de kinderen ’s middags wel in de regen naar buiten laten gaan, of is die inmiddels zo gefeminiseerd dat hij daar niet aan moeten denken? Mocht je nog niet overtuigd zijn van de relevante verschillen tussen jongens en meisjes is het is nog altijd leerzaam om te kijken naar de klassieke experimentele les kleien, die te zien is in de Vlaamse documentaire ´Venten strijken niet´. De meisjes volvoeren nauwgezet de taakjes die ze opgedragen krijgen en maken keurige bollen, kubussen en cilinders. Aan het eind van hun les liggen de gevraagde producten keurig op een rij. De jongens zijn dat al snel zat, proberen uit wat er met de klei gebeurt als je er in prikt of aan trekt. Aan het eind van hun les vliegt de klei door de klas. Bedenk wel dat het – om met Martine Delfos te spreken – om voorkeursverschillen gaat. Jongens en meisjes verschillen wel, maar de normaalverdelingen overlappen elkaar. Niet alle meisjes zijn gezeglijker dan jongens. Bedenk ook dat er, als het om de verschillen tussen jongens en meisjes gaat, veel onbewezen hersengeklets in omloop is. Als het om de experts gaat zijn er ook veel tegenstrijdige adviezen. Zo stelt Crott bijvoorbeeld gescheiden jongens- en meisjesklassen voor. Ik zou er onze  -in vergelijking met andere landen vroege succesvolle invoering van co-educatie- met al zijn voordelen,  niet voor willen opgeven. En om de roep om meer mannen voor de klas te ondersteunen  tot er van een gelijke verhouding sprake is, hoeven we eigenlijk niet eens te weten of dat de feminiene aanpak zal compenseren. Kinderen hebben gewoon recht op leerkrachten van beide soort.

Er is heel veel voor de SIRE-campagne ‘Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn?’ te zeggen, maar ik vind het onbegrijpelijk dat er met de roep om meer ruimte voor jongens niet tegelijkertijd op een belangrijke noodzakelijk inperking wordt gewezen. Dit jaar wordt in Nederland vijftig jaar feminisme gevierd. Het is voor een belangrijk deel aan de geboorte van de tweede feministische golf te danken dat de onderwijsmogelijkheden voor meisjes in de afgelopen halve eeuw snel groter werden. Het is in zekere zin zelfs wrang dat nu de meisjes de enorme achterstand eindelijk hebben ingehaald dat juist als een probleem wordt geformuleerd. Dat er bijvoorbeeld onder de huidige studenten Sociale Wetenschappen nog nauwelijks mannen te vinden zijn is vanzelfsprekend betreurenswaardig, maar dat de meisjes ook doordringen tot de technische disciplines valt alleen maar toe te juichen. Aanvankelijk lukte het heel goed om de machocultuur af te breken en werd er binnen de man-vrouw relatie vanaf de jaren zeventig met succes door vrouwen een gelijkwaardige rol opgeëist. Sinds wanneer de vrouwen zich weer in de rol van het in de jaren zeventig verfoeide lustobject hebben laten terugdringen is onzeker? Maar het vrouwbeeld dat vanaf 1980 via de gangstarap in de popcultuur werd geïmporteerd, wordt vandaag de dag eigenlijk op geen enkele manier meer bestreden. SIRE mag wat mij betreft ook nu nog de brief die Philip Huff op 16 juni 2017 aan de toekomstige manlijke studenten schreef als uitgangspunt nemen om haar campagne aan te vullen: ‘Ontwikkel jezelf, ga over grenzen, maak vooral fouten. Maar gun je vrouwelijke studiegenoot dezelfde vrijheid.’ was zijn boodschap. Bij de vraag aan de ouders ‘Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn?’ hoort de vraag ‘Zorg je er ook voor dat het geen verkeerde jongen wordt?’