‘Behalve filosoof, programmamaker, schrijver en docent, ben ik moeder. Dit is mijn dochter Victoria [Vicky komt in beeld], die deze week zes wordt. Ik vind het moederschap leuk, maar sinds een paar jaar is alles anders. Ik ben gescheiden en opeens alleenstaande moeder. Dat was nooit mijn plan en ik heb daardoor twijfels die ik daarvoor niet had. Doe ik het wel goed?’ Stine Jensen trekt in de HUMAN-serie ‘Dus ik ben’ de wereld in. Ze wil weten hoe mensen elders omgaan met vragen die ook in haar leven spelen. Deze keer gaat het over de vraag ‘Hoe voed ik mijn kind op?’
De vraag van Stine is hoe ze Vicky moet aanpakken. Vicky wil niet met haar moeder aan tafel eten. Ze hangt het liefst voor de televisie en vindt het eten van haar moeder niet lekker. Met haar dochter belandt ze steeds vaker in een strijd. Ze kan haar dochter dan niet bereiken en vraagt zich af of ze wel zo´n goede moeder is. Haar uitgangspunt was altijd ´Als het maar gezellig is´, vooral omdat Vicky niet altijd bij haar is. Stine denkt dat ze als moeder vooral hoog scoort op uitjes. Ze somt alle attracties die voor kinderen van zes leuk zijn op en vraagt zich af of ze door al die gezelligheid nog wel aan opvoeden toekomt. Voor een pedagoog een niet al te ingewikkeld probleem zou ik zeggen.
Stine gaat te rade bij de filosofen Daan Rovers en Maarten Doorman die Kant en Rousseau aanhalen en die duidelijk maken dat het bij opvoeden om een complexe aangelegenheid gaat. Maar Stine blijft zich de hele uitzending van veertig minuten over opvoeding op de onenigheid rond het eten richten. Er worden een paar vriendinnen geïnterviewd, die geen van allen kunnen verbergen dat ze geen goed woord voor Stines aanpak overhebben. Voor de vraag of ze Vicky verwent gaat ze te rade bij Willem de Jong, auteur van Het verwende kind-syndroom. Op haar vraag of ‘gescheiden zijn’ een risicofactor is, antwoordt Willem dat het een van de triggers is. Hij schetst een somber toekomstbeeld voor Vicky: een verhoogd risico op depressiviteit, moeite met het aanhouden van een baan, moeite met aangaan van relaties en aanhouden van relaties, omgaan met geld, angst.
Dan stuit Stine op het boek van de Amerikaanse Pamela Druckerman uit 2013 onder de titel Franse kinderen gooien niet met eten. Daarin wordt haar duidelijk dat Franse ouders er wel in slagen om hun kinderen in het gareel te krijgen. Ze vertelt er niet bij dat die dat alleen maar redden door zo nu en dan een flinke klap uit te delen. Ook vraagt ze zich niet af of die Franse aanpak het soort volwassene oplevert dat zij zelf op het oog heeft. Stine vraagt zich veel niet af als het over opvoeden gaat. Hoe durf je zo’n uitzending de titel ‘Dus ik ben een goede opvoeder’ mee te geven? Het gaat veertig minuten lang alleen maar over dat ene probleem dat toevallig ook in de Nederlandse titel van het boek van Druckerman terecht gekomen is.
Uiteindelijk komt Stine bij Oriane Boyer in Toulouse terecht die haar een verkorte cursus helemaal niet zo Franse Nonviolent Communication geeft. Om je die aanpak echt eigen te maken ben je vijf maanden onderweg. Meer dan tien minuten lang zien we hoe Stine in gesprek met Oriane zichzelf en haar eigen dochter speelt. Ook over Boyers aanpak is veel te zeggen. Wat Stine ervan geleerd heeft is dat er een verschil is tussen naar haar kind luisteren, contact maken en uitleggen wat ze zelf wil én verwennen. In een blog op de HUMAN-site voegt ze nog toe dat het vooral om aandacht gaat.
De lezer moet de uitzending zelf bekijken om te bepalen of zij of hij het met mij eens is dat Stine Jensen eigenlijk iedereen in deze uitzending tekort doet. Ze doet de filosofie tekort, omdat de filosofie niet echt gaat over het praktische probleem waar zij mee zit. Ze doet de filosofie ook tekort omdat die nu juist laat zien dat het in de opvoeding om veel meer gaat dan om de vraag hoe we onze kinderen in het gareel kunnen krijgen en in die zin doet ze ook de pedagogiek tekort. Maar de pedagogiek doet ze vooral tekort omdat die voor haar wel degelijk een oplossing voor haar probleem had kunnen aandragen. En zo doet Stine haar dochter nog het meest te kort. En of we Stine Jensen nu vanwege de getoonde kwetsbaarheid moeten prijzen – zoals wellicht meer dan één kijker zal suggereren – moesten we over een jaar of twaalf maar eens aan Vicky vragen.
Ook Stine is een van de ouders die verdwaalt is in opvoediings regeltjes; wat is goed, wat is fout. Wat moet je doen, wat moet je laten als opvoeder. Hier worden we het nooit over eens en dat hoeft ook niet. Wel gaat het om het echte contact. Laten we ouders leren om waardevrij en warm te communiceren met hun kind zodat er wederzijds een natuurlijk respect onstaat waarin zowel ouder als kind gedijen.
Deze week is mijn nieuwe boek: NLP voor ouders uitgekomen. Dit is het basis gereedschap voor iedere ouder. Zie http://www.nlpvoorouders.com
Wat erg, deze reactie. Uiteindelijk gaat het vooral om het promoten van je eigen boek, dat ‘ het basisgereedschap voor iedere ouder’ zou zijn. Tja, wij van wc-eend kiezen wc-eend.
Dan over Stine Jensen. Elke ouder maakt fouten, bijt zich vast in twijfels (eten), terwijl het eigenlijk om iets anders gaat (ben ik wel de volwassene in de relatie met mijn kind).
Stine is er nog niet als moeder, maar zij durft zichzelf tenminste af te vragen hoe ze het doet. Dat is meer dan menig ouder doet. Of dat interessant is voor de kijker, dat kan ieder voor zichzelf bepalen.