Na anderhalf jaar reageerde Prinses Laurentien op de vernietigende kritiek van Arjan Lubach op haar werk voor de Missing Chapter Foundation die de instelling van een Nationale Kinderraad bepleit. In het interview in Villamedia, het blad van de journalistenvakbond NVJ, van juli 2017 ging ze aan de inhoud van die kritiek voorbij en richtte zich op de manier waarop Lubach de enthousiaste kinderen bejegende. Daar had ze volgens sommigen een punt, maar wat voor punten had Lubach eigenlijk?

Lubach ziet niets in het idee van een Raad van kinderen die bedrijven adviseert over de strategische dilemma’s. Er zijn inmiddels 75 van zulke raden en al 300 bestuurders werden van advies voorzien. In de door Lubach getoonde fragmenten lukt het de prinses van Oranje op geen enkele manier de mogelijke meerwaarde van het platform over het voetlicht te krijgen. Ze zegt dat het fantastisch is dat kinderen zoveel weten. Net doen of grote mensen alle kennis hebben is volgens haar onjuist. ‘Als je kijkt naar alle grote issues nu, duurzaamheid, energie, gezondheid, daar zitten allemaal breuklijnen in. En kinderen kunnen ons heel goed wijzen wat zijn de breuklijnen. En waar liggen oplossingen.’ Op de website van de stichting wordt het allemaal niet veel duidelijker. Mondelinge en schriftelijke navraag bij de afdeling communicatie van de Stichting levert wel sympathieke gesprekken, maar geen enkele nadere verheldering op. De prinses heeft al weer verdergaande initiatieven aangekondigd. Op 22 juni 2017 werd het plan gelanceerd om een Nationale Kinderraad op te richten die vanaf het komend jaar het kabinet gevraagd en ongevraagd gaat adviseren.

De kwestie is natuurlijk wat de gepaste manier is om kinderen serieus te nemen. Neem je ze eigenlijk niet in de maling als je ze voorhoudt dat zij bij uitstek degenen zijn die de oplossingen voor de grote issues (duurzaamheid, energie, gezondheid, financiële crisis, vluchtelingenprobleem, en ga zo maar door) kunnen aandragen? In alle antwoorden van de topmensen die naar de bijzondere bijdrage van kinderen gevraagd worden klinkt luid en duidelijk door dat ze er niet in geloven en dat ze met de vraag danig in de maag zitten, omdat ze de kinderen natuurlijk niet voor het hoofd willen stoten. Dat is precies waar Lubach moeite mee heeft.

Wat de gepaste manier is om kinderen serieus te nemen is een zeer lastige kwestie. Dat doe je niet door kinderen met jouw mond te laten spreken, maar evenmin door te applaudisseren bij alles wat er uit de kindermonden komt en te beweren dat ze een veel betere kijk op de problemen van de volwassen wereld hebben dan die oliedomme volwassenen zelf. Met het zonder reserve applaudisseren en aanmoedigen houden we op zo rond het zesde levensjaar. Tot die leeftijd kan het absoluut geen kwaad. Maar daarna moeten kinderen er aan wennen dat niet alles wat zij doen en zeggen even fantastisch is. Het grote probleem is dat de volwassenen binnen de projecten van de Missing Chapter Foundation kinderen van negen tot twaalf jaar oud als kleuters behandelen. Uit het gegeven dat ze niet goed in staat zijn om hun gêne daarover te verbergen mag hoop worden geput.