Tot 1998 nam de rechter een beslissing over wie van de ouders het gezag over de kinderen kreeg na scheiding. Eenhoofdig gezag was de norm. Sindsdien is het uitgangspunt dat ouders na scheiding gezamenlijk gezag behouden en dat ze in dat kader de belangrijkste afspraken in een ouderschapsplan moeten vastleggen. Ondanks alle goede bedoelingen heeft deze wetswijziging voor kinderen eerder slechter uitgewerkt dan beter. Sindsdien is het aantal vechtscheidingen toegenomen. Onderzoek wijst uit dat het welbevinden van scheidingskinderen navenant is afgenomen en depressieve gevoelens sterk zijn toegenomen. De invoering van het begrip ‘gelijkwaardig ouderschap’ in 2009 heeft het er allerminst beter op gemaakt (Van der Valk & Spruijt, 2014).
Nog steeds wordt onderschat dat kinderen last hebben van de scheiding van hun ouders, dat hun elementaire behoefte aan veiligheid en vertrouwdheid hieronder lijdt. Inmiddels wordt wel algemeen erkend dat de vechtscheiding, waarbij de ouders ruzie blijven maken en elkaar juist met betrekking tot gezag en omgang blijven bestrijden, zeer negatieve gevolgen heeft voor de kinderen, zowel op de korte als op de veel langere termijn. Dramatisch uit de hand gelopen vechtscheidingen hebben duidelijk gemaakt dat kinderen in zo’n situatie ernstig risico kunnen lopen. De laatste jaren is echter duidelijk geworden dat kinderen in het algemeen vaak levenslang schade ondervinden van een vechtscheiding.
Uit onderzoek blijkt onder meer dat kinderen na een scheiding niet zozeer behoefte hebben aan een voortdurende omgang met beide ouders als wel vooral aan rust en stabiliteit (Amato & Keith, 1991). Voor veel gescheiden ouders is het feit onverteerbaar dat de mate van contact met de uitwonende ouder voor het welbevinden van kinderen van ondergeschikt belang is. Voor het kind blijkt de sterkte van de band voor de scheiding veel belangrijker.
Aangezien gezamenlijk gezag veel problemen in de hand werkt, wordt recent af en toe de vraag opgeworpen of het belang van het kind in geval van een vechtscheiding dan wellicht gediend zou kunnen zijn met het toekennen van eenhoofdig gezag aan een van de ouders. Vaak vraagt een van de ouders hier zelf om. Het is inderdaad alleszins denkbaar dat dit positief uitwerkt bij zeer jonge kinderen, omdat in zo’n geval rust en stabiliteit veelal gemakkelijker kunnen worden gerealiseerd. Bij oudere kinderen is dat echter nog maar de vraag.
Cruciaal is hierbij de wens van het kind. Als het kind van twaalf jaar of ouder – maar waarschijnlijk ook al (veel) jonger – een uitgesproken voorkeur heeft om bij een van de ouders te wonen, dan ligt het voor de hand dat toekenning van eenhoofdig gezag aan deze ouder in belangrijke mate kan bijdragen aan de beoogde rust en stabiliteit.
Daarentegen zal toekenning van eenhoofdig gezag aan de andere ouder – dus tegen de uitdrukkelijke wens van het kind – precies omgekeerd effect hebben. Of een dergelijke beslissing (in de ogen van het kind) nu wordt gemotiveerd door rancune van de andere ouder jegens de door het kind verkozen ouder en verblijfplaats, of door weloverwogen bestwilmotieven met het oog op de toekomst van het kind, of door een complexe combinatie van beide, dit kind zal zich niet gehoord en miskend voelen. Het zal de beslissing in een voor hem zo beladen aangelegenheid als straf en als onrechtvaardig ervaren. Daarmee vormt een dergelijke beslissing een bron voor nieuwe spanningen, voor versterking van depressieve gevoelens en verdere afname van zijn welbevinden.
Ging het onderzoek van Amato & Keith ging niet om de vraag of kinderen van gescheiden ouders slechter af waren t.o.v. hen die leven in intacte families? Overigens lijkt het mij beter om te denken in termen van contact en de kwaliteit daarvan als in de frequentie en intensiteit van de omgang. Tijden veranderen, de manier van interactie tussen kinderen en ouders ook. Verder vraag ik mij af of de vraag omtrent gezag niet afleidt van de vraag wat er nodig is om voor kinderen gezamenlijk ouderschap mogelijk te maken. Hoe kan voorwaardenscheppend worden gedacht? Uit ons verkennende (niet wetenschappelijke) onderzoek blijkt overigens dat de zogenaamde systeempartijen (jeugdzorg, rechtspraak en RvdK) een rol lijken te hebben in ontwikkeling van de kwaliteit van de relatie tussen ouder en kinderen na scheiding.
Ten slotte, kinderen moet een belangrijke stem hebben. Maar hoe kan je zekerstellen dat deze stem authentiek en autonoom is? Welke waarborgen zijn daarvoor te stellen en hoe kunnen professionals getraind worden in het herkennen daarvan. Het is opvallend dat voor een keuze van de middelbare school een kind veel langer wordt getest, veel meer begeleid onderzoek doet en meerdere adviezen krijgt dan voor een zo ingrijpende keuze als het mede vorm geven van zijn/haar leven na de scheiding van de ouders.
Nou staat hier van alles bij en ik ben dan ook heel benieuwd wat men van mijn situatie vind
Geen leugens staan hier in alles heb ik bewaard zwart op wit. Ik zou het in korte stelling schrijven
Ik kom uit een lesbische relatie van 20 jaar Waarin een kind geboren is nu 13 jaar maar de ander nooit geadopteerd heeft of iets.
Ik ben dus een eenhoofdige gezag ouder.
Mijn motto is dat een kind ten alle tijden 2 ouders geeft en daar vecht ik voor; Ex is vreemd gegaan 8 maanden minimaal en heeft ons verstoten al die tijd
Ik biologische moeder en kind zijn hoog sensitief waarvan ikzelf kan zeggen paranormaal en 7 maanden nadat de ander de deur dicht trok heb ik gevochten dat mijn dochter 2 ouders zou houden
Ik kreeg terug: leugens en valse beloftes naar mijn dochter die niet na gekomen waren.
B.V. Kerstavond samen vieren, ex beloofde me dochter geen contact voorlopig te hebben want ze wist dat het haar zeer deed en mij ook
Resultaat (vandaar paranormaal) : kreeg de dag erna door van iets dat mijn ex bij haar zou zijn. Hoe wist ik het ??? Geen idee maar veel meer van deze dingen al gehad
Zoek mijn iPhone gedaan om niemand vals te beschuldigen en ja hoor ze was bij haar
Verwijten naar me dochter tegen mij uiten en de schijn ophouden tegen mijn kind. Oud en nieuw volgt weer gezeur me dochter van streek
Nieuwe liefde laten opbellen meerdere malen tot me dochter de telefoon op nam en haar flink de waarheid heb gezegd.
Ex zeer egoïstisch kijkt naar haar perfecte toekomst plan en niet wat ze heeft aangedaan; Dus vraagt ff of we in de toekomst niet met z’n vieren door een deur kunnen.
Antwoord NEE me dochter wil niks daarmee te maken hebben
Volgende stap van me ex is amen met haar nieuwe liefde over het winkelcentrum lopen die uit haar route ligt. Maar ze weet dat mijn dochter vaak met de hond en een vriendin daarheen gaat om een ijsje te kopen. Dus gooit ze haar kind voor de leeuwen iets wat ze weet dat ze bij me dochter nooit moet doen
Vraagt wat me dochter wil hebben voor haar verjaardag. Antwoord: mmmm geld ik weet ff niks
Twee dagen later komt ze naar mij en zegt “ma kunnen we de iPhone x niet skippe en een tekentablet voor me verjaardag doen
Ik zeg” nee mop hij valt bijna uit elkaar dus lijkt me niet handig”. Ok was haar antwoord
Ik gaf aan misschien kan je het aan me ex vragen?
Ooooo dat is goed, ze stuur haar een app en geeft aan dat ze weet wat ze wil maar ze geeft ook een spel op voor de Nintendo switch want ze weet niet of het te duur is anders( wat ik persoonlijk nog doordacht van haar vind en lief)
Mijn ex vraagt of haar oude kapot is die ze had maar ze gaf aan dat deze groter was beter ook omdat ze de grafische school gaat doen
Ex: Ga je dan mij ook een x bellen om wat leuks te gaan doen ?
(Elke x zei me ex als jij er aan toe bent dan hoor ik het wel)
Waarop me dochter zegt dat weet ik nog niet
1 sec later twee print screens van het gesprek tussen hun op de app naar mij toe gestuurd
(Nadat het huis verkocht was, en ik mijn kindsdeel terug kreeg heb ik haar duizenden euro’s gegeven voor een nieuwe start boven op de winst van de woning
Dus ze kreeg het kado, ze is buiten alle emotie altijd ook goed geweest voor ons, dacht ik)
Waaronder ze reageert; het lijkt er echt op of dat ik alleen maar goed ben voor me geld en dure cadeaus en uitstapjes??
Op de dag van haar verjaardag heeft ze een kaart door de bus gegooid met een bol.com bon van 50 euro?????
Dan kon ze dus ook een spel kopen en hier op haar kind d’r verjaardag zijn
Ik denk dat het voor de buitenwereld is want moest zij niet 7 maanden vechten i.p.v. ik voor haar kind
Alimentatie ???? Waarom ze wil me toch ook niet zien? Automatisch sparen voor haar toekomst stop gezet. Dan heeft ze al afstand gedaan toch ???
Na zeven maanden de gemoederen bedaren ben ik uit me slof geschoten, Heb ik mijn deuren gesloten en binnen 15 min een ander telefoonnummer gehad. Me dochter had al een nieuw abonnement maar haar oude prepaid kaart bestaat nog
Ik ben van mening dat ze zelf moet kiezen wat ze hiermee wil “ deuren dicht of open houden”. Maar me gevoel zegt dat ik haar moet beschermen voor nog meer pijn
Heb een verwijzing voor een psycholoog voor haar maar die staat erop dat ik bewijzen moet dat eenhoofdige gezag heb. Anders kan ze niet beginnen
Ook moest de afspraak verzet worden omdat ze geen contact heb gehad met me ex
Ik heb haar zojuist duidelijk gemaakt dat ze de geplande afspraak door moet laten gaan want ze is 13 en ze mag bepalen of dat mijn ex zonder gezag ingelicht mag worden
Maar volgens mij moet ze de behandeling starten gezien mijn dochter het noodzakelijk vind en aangegeven heeft bij de huisarts
En gezag kan ze zo inzien in het register
Waarom moet het zo moeilijk gaan en heb ik voorgaande psycholoog dit niet hoeven te overhandigen
Help ik word hier gek van want het houd niet op. Vandaar ik nu de wegen naar mij gesloten heb
Iemand een advies????
Een goed artikel. Blijft het probleem van de loyaliteit van het kind naar de ouder bij uitspreken wens om bij de andere ouder te verblijven.
https://www.youtube.com/watch?v=ezBJ3954mKw
Eenhoofdig gezag moet in het belang zijn van het kind
Als we het hebben over een scheiding met huiselijk geweld is het noodzakelijk Eenhoofdig gezag
Met als kanttekening dat het gezin een case manager krijgt met als doel alle processen van zowel als ouder goed te begeleiden zodat het gezin weet een basis heeft om verder te gaan
Je sleept er nu “huiselijk geweld” aan de haren bij en vergeet te vermelden dat “er niet aan waarheidsvinding wordt gedaan”. Vreemd dat familierecht, het enige recht waar niet aan waarheidsvinding gedaan wordt en waar dus enkel de beschuldiging van huiselijk geweld al voldoende is om een ouder levenslang uit het leven van een kind te schoppen, zo krom is in NL.
Misschien andere vragen stellen; wat is de verhouding man/vrouw welke (bewust en zonder toetsing van de werkelijkheid) van hun kroost worden weggehouden en waarom was daar in de gezinssituatie (dus vooraf) geen sprake van?
En wie begeleid die casemanager, of nog beter, wie controleert of deze casemanager niet vooringenomen is en z’n lectuur goed bijhoudt? Verwijzen naar onderzoek uit 1991 is zooooooo 1991…..
Vaders zijn onontbeerlijk voor de goede ontwikkeling van kinderen, verdiep je in de recente, empirische onderzoeken van Louis Tavecchio en gooi die Edje Spruijt aub in de afvalbak……
En laat nou net die Spruijt een ouderverstoter zijn, die enkel en alleen voor eigen parochie preekt!
Met zijn rapport Het verdeelde Kind uit 2002 heeft ed Spruijt enorm veel schade en leed aangericht. In 2013 is hij terug gekomen op zijn beweringen in een enkele blog, maar zijn boeken worden nog volop gelezen door leerlingen/professionals, die dus vervolgens compleet handelingsverlegen zijn.
Tegenover de beweringen van Ed spruijt en consorten staat een hele intenationale wetenschap, met gedegen onderzoeken en rapporten. (Dus niet een mannetje die misbruik maakt van zijn positie om zo actief aan ouderverstoting te doen).
Ik heb Ed spruijt aangeschreven en hem bewust gemaakt van al het leed. 20.000 kinderen hebben geen contact met hun uitwonende ouder in Nederland alleen al!
Ed Spruijt heeft mij verteld dat ik zijn recente boeken moet kopen! Mooi niet. Het zou hem sieren als hij zich actiever zou opstellen en aan bijvoorbeeld de Raad van Kinderbescherming laat weten dat zij zijn zeer magere rapport Het verdeelde Kind (2002) maar moeten wegooien.
Voortschrijdend inzicht heet dat! Het is sowieso godsgeklaagd dat men nog werkt met een rapport uit 2002 als beleidsstuk!
Let wel tegen over dit rapport ligt een stuk van professor (!) Hoefnagels, ook uit 2002. Waarin staat dat ouderverstoting een steeds groter probleem is en dat alle professionals terug in de schoolbankjes moeten om een goed antwoord te hebben op dit probleem. Blijkbaar komt dat rapport de instanties en de RvK een stuk minder goed uit.
Gelijkwaardig ouderschap kan WEL, kan heel goed. En als ouders elkaar het kot uitvechten omdat 1 van die ouders het ex-partnerschap niet kan accepteren, dan zouden de instanties aan de slag moeten met juist die ouder! Adresseer de verstoter! Blijft het een moeilijke zaak, denk dan aan parallel ouderschap.
Maar wat er nu gebeurt kan dus echt NIET. Slecht gedrag: ouderverstoting, wordt beloond. Met alle rampzalige maatschappelijke problemen vandien. Het gaat bewezen slecht met 80% van alle kinderen (nu volwassen) die actief 1 ouder, onder druk van de verzorgende/ meest beïnvloedende-ouder, hebben verstoten.
De stem van het kind? Wel goed luisteren! Want, eenmaal sterk beïnvloed door de verstotende ouder, stelt die stem niets meer voor.
Let wel; dank zij sociale media weten wij (verstoten ouders) elkaar steeds meer te vinden. ook wij hebben een stem! En die wordt luider en luider. Juist in het belang van het kind willen wij ook in het leven van het kind zijn, opdat die heel opgroeit en dus niet 50% van zijn/haar DNA hoeft te ontkennen. Of in angst, of met verkeerde aannames over de uitwonende ouder.
Schilder ons niet af als de foute agressieveling/egoïst, maar als juist een verantwoordelijke ouder.
Bedank die Ed Spruijt maar…..Jullie zijn door hem op een verkeerd spoor gezet en de directies zullen jullie op dat spoor houden, want dat levert geld en banen op.
Alleen; wij accepteren dit niet langer van jullie. Dus lees je in, bezoek onze openbare facebook pagina (h)erken ouderverstoting https://www.facebook.com/groups/507826229380204/, want wat ons betreft is hier het laatste woord nog lang niet gezegd.
Dat gelijkwaardig ouderschap niet werkt hebben jullie aan jezelf te danken! Leuk die handelingsverlegenheid! Ik zou zo zeggen je bent jouw baan niet waard als jij je nog steeds verbergt achter een Ed spruijt!
Ik heb hier nog wel wat vragen over.
Hier wordt aangenomen dat een kind een eigen vrije wil heeft. Het kind zal loyaal zijn aan de ouder die hem het meest nodig heeft. Dus hij zal WILLEN wonen bij de ouder die depressief is, verslaafd is of een psychiatrische aandoening heeft.
Het kind zal dus niet kiezen voor de ouder die hem het meest kan geven, maar juist voor de ouder die hem het minst geeft.
Vindt de auteur van dit stuk dat dan de beste beslissing? Ook al komt het kind dan in een geparentificeerde situatie terecht?
Het probleem bij vechtscheidingen was en is vaak dat de ouder waar het kind verblijft geen zorg draagt voor het nakomen van de omgangsregeling. Wat gaat het toekennen van gezag aan één van de ouders hieraan bijdragen?
Is de vraag niet vooral kunnen we kinderen eigenlijk wel beschermen tegen de gekte/ het onvermogen van hun ouders om de belangen van het kind centraal te stellen?
En welke middelen hebben we daar dan voor?
Caroline Franssen,
Relatiecoach
Hoi Caroline
Eindelijk iemand die de spijker op de kop slaat.
Voorbeeld dat er niet inkomt bij jeugdhulp: elke keer als het kind bij de niet verzorgende ouder vandaan komt, wordt het onderworpen aan een kruisverhoor door de verzorgende ouder. Als dit maar vaak genoeg gebeurt, zal het kind als bijna automatisch kiezen voor de “verzorgende” ouder want dan heeft het geen gezeur meer.
En wat betreft vechtscheidingen is het zo dat er óók vechtscheidingen zijn waarbij één van de ouders de kinderen als machtsmiddel gebruikt om de ander “te pakken” om welke reden dan ook. Als er dan óók nog een niet-ontdekte stoornis meespeelt is het eind zoek. Dan ga je van mediation naar jeugdzorg naar rechtbank en is er maar één ouder die het belang van de kinderen vooropstelt terwijl de andere ouder bezig is proberen het leven van de een zo zuur mogelijk te maken.
De jeugdzorg is ziende blind voor dit soort praktijken waardoor kwalijke situaties in stand blijven. Enige oplossing voor de empathische ouder is de kinderen loslaten zodat ze geen machtsmiddel meer zijn voor de ander.
Kans is er dat je de kinderen dan niet meer ziet. Nogal een dilemma.
Gek genoeg zijn de mensen die hiervoor zijn opgeleid te restrictief in hun handel- en denkwijze om het te zien!
Zoooo waar!Met een narcist kan je je leven wel gedag zeggen.Het is een ware hel geworden en jeugdzorg maakt het alleen maar erger,door te zeggen dat beide ouders schuld hebben.want ja ,zij doen niet aan waarheidsbevinding…
Spreek jij ook namens kinderen/ouders die hoogsensitief zijn? Genetisch overdraagbaar. En heb je wel eens te maken gehad met een narcistische moeder? Nee? Ga even verder leren als relatie coach en meld je daarna maar weer.
Ik weet dat zij niet voor de kinderen kan zorgen, heb al 3x meegemaakt dat zij zich onttrok uit het ouderlijk gezag. Middels een rechterlijke beschikking heb ik de kinderen bij me moeten houden. Resultaat? Moeder zal overal tegen zijn, de meest idiote dingen verzinnen om mij de rest van de familie, gastouder, school, noem het maar op te kleineren en te vernederen.
Verdiep je eens in de gevallen waarin moeders geestenziek zijn, maar dit o zo goed weten te verhullen door leugens te blijven herhalen.
Inderdaad Jan, ‘ geesteszieke’ ouder kan veel schade aanrichten is ook mijn ervaring. Op de diepere ziels laag zal een kind altijd van beide ouders evenveel houden. Wil niet zeggen dat zij bij de ouder die schadelijk gedrag vertoont zouden moeten verblijven. Het begrip ‘ ouderverstoting’ zorgt naar idee dan ook voor veel verwarring. Ouder en kinderen blijven altijd verbonden. Het lijkt me prima als de gezonde ouder zorg draagt en er wel degelijk eenhoofdig gezag is in zo’ n situatie. Daarbij ga ik er ook van uit dat een gezonde ouder het zijn kind gunt om contact te hebben met de andere ouder als daar behoefte toe is.
Klopt als een bus, helaas
Klopt als een bus, helaas Kan je hebt gelijk
Heb je wel eens gedacht aan vaders die dat ook zijn en totale controle wil hebben over de kinderen.
Ik ben het niet met je eens. Toen mijn ouders in jaren 80 scheidden was ik 15. Ik keek naar wie voor mij kon zorgen en waar ik het financieel niet te zwaar had.
Dag Caroline Fransen, dank je bericht hier. M.i. zie je het heel scherp en ik kan alleen maar hopen, juist voor al die kinderen en hun (potentiële ) leed dat jouw kijk op de zaken meer gemeen goed wordt. Kinderen moeten beschermd, voorkomen worden dat er een klimaat ontstaat, dat kinderen voor hun ouder (waar ze voor zouden ‘kiezen’) gaan zorgen.
Het blijft ingewikkelde materie, en daarom zo verademend om jouw kijk hierop te lezen. Ik hoop dat jouw stem bij steeds meer hulpverleners en professionals en uiteindelijk ouders gaat resoneren!
Dank
Precies Caroline. Het wordt nog erg onderschat de invloed van een ouder met psychische problemen of andersoortige problemen waardoor een kind zich/haar gedwongen voelt om voor die ouder “te zorgen” en daar totaal loyaal aan te zijn of dat het kind door eenzijdige loyaliteit gedwongen voelt om te zorgen voor de ouder die erg verdrietig wordt als het kind naar de andere ouder gaat een weekend……
En dan eenhoofdig gezag toekennen aan die ouder waardoor het kind de andere gezonde ouder verliest.
Bij vechtscheidingen waar jongere kinderen betrokken zijn lijkt me dan de inzet van een kindbehartiger ( http://kindbehartiger.nl/) of van een Bijzondere curator ( http://www.bcjz.nl/curatoren) het middel om de stem van het kind een authentieke plek te geven.
Een kind is van nature altijd loyaal aan beide ouders. Wanneer een kind in een loyaliteitsconflict wordt gezet door 1 van de ouders en die ouder heeft eenhoofdig gezag kan dat voor het kind betekenen dat het kind de niet verzorgende ouder verliest en voor de ouder zonder gezag betekenen dat deze ouder totaal niet meer geïnformeerd wordt over zijn/haar kind en dus helemaal uit het leven van het kind wordt gebannen. Gezamenlijk gezag is juist een stok achter de deur zodat de niet verzorgende ouder toch betrokken blijft en op de hoogte moet worden gehouden/geinformeerd moet blijven worden.
Indien eenhoofdig gezag weer wordt ingevoerd betekend dat eenhoofdig gezag voor de verzorgende ouder en dat is heel vaak moeder. Dat betekend dat de verzorgende ouder simpel de niet verzorgende ouder buiten spel kan zetten.
Gezamenlijk gezag is niet de oorzaak van vechtscheidingen er gaat een heel proces aan vooraf. Gezamenlijk gezag is juist een signaal naar ouders en kinderen dat bij een scheiding ouders altijd samen ouders blijven! Een kind heeft recht op BEIDE ouders.
Maar wat als de niet verzorgende ouder nauwelijks omkijkt naar t kind, niet aan de omgangsregeling houd , geen financiële bijdrage geeft en alleen maar dwars ligt als de verzorgende ouder op vakantie wil , wilt verhuizen en geen toestemmingen verleend, alleen maar strijd en dwarsligt en vervolgens zich niet verdiept in t kind… niet weet hoe het op school gaat, nooit bij gesprekken is op school.. kort om geen vader is, maar strijdlustig… heeft t dan nog recht om zeggenschap te hebben??? Omgang sowieso maar ouderlijke macht moet ontnomen worden in dit geval. Dit om rust te geven in y leven van het kind en de moeder
Wij van het oudernetwerk Jeugdzorg d/plus zijn voorstander van het Eenhoofdig gezag bij vechtscheiding . Wij hebben zelf bij de politiek hier weer verzocht om de wet terug te draaien van voor 2009 in het belang van het kind. Wij ondersteunen ouders die met jeugdzorg te maken hebben en kinderen en jongeren en wij komen zoveel leed tegen juist omdat de ouders zaken als school, doktersbezoek, behandeling van het kind vaak als een machtspelletje ten koste van het kind aangaan.
Wij hebben ons rapport naar de kamer gestuurd en ons onderzoek. Ze denken niet goed na wat het gevolg is van bepaalde zaken . Er moet gewoon nagedacht worden aan het belang van het kind rust en zorg.
Achgut, wij van wc-eend adviseren wc-eend.
Wanneer ik iemand van JZ de woorden “in het belang van het kind” hoor uiten dan gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen.
Eenhoofdig gezag is de nagel aan de doodskist van gezond opgroeiende kinderen (want ontneemt één ouder) en laat het nou net zo zijn dat jullie dan weer nieuwe klantjes hebben voor de toekomst. Preken voor eigen parochie, dat kunnen jullie het beste.
Ik heb sinds 21 februari het eenhoofdig gezag na 7 jaar strijd.Ex wou niet communiceren of afspraken maken over de kinderen.Hieop heeft de rechter het eenhoofdig gezag uitgesproken..Het geeft de kinderen juist rust,geen strijd meer over schoolkeuze of medische aangelegenheden.Ik informeer mijn ex netjes 1x per maand en ze heeft 1x per maand omgang onder begeleiding.Gezamelijk gezag kan een kind juist belemmeren en is er geen andere keuze dan het toekennen van eenhoofdig gezag.
Hallo wij lezen dat u na 7jaar het 1ouder gezag heeft gekregen wij zitten met het zelfde probleem als u ik Ria heb een nieuwe partner en wil een nieuwe start maken in het noorden van het land mijn exman mag al 8 jaar zijn kind niet zien heeft u een tip wat ik het besta kan doen om ook het 1ouderlijk gezag te krijgen?
m.v.g. Ria
Sorry voor deze zeer late reactie..Ik heb dit zelf verzocht aan de rechtbank..Als een ouder werkelijk er alles aan doet om de omgang te frustreren is dit nog een optie…De hoofdreden waarom ik het gedaan heb is omdat mijn ex partner nergens geen toestemming voor gaf als het om de benodigde hulpverlening ging..
Richard, dit is de uitzonderlijke situatie (ontstaansgrond) van eenhoofdig gezag. Normaal is er eenhoofdig gezag, doordat de moeder vanaf de geboorte de vader, waarmee ze niet samenwoont, geen gezag (en erkenning) wil geven.
Als beide ouders gezag hebben en een ouder werkt goede omgang tegen, dan kan worden opgetreden als er niet in het belang van het kind wordt gehandeld door een ouder. Als alleen de moeder gezag heeft (meest voorkomende situatie voor eenhoofdig gezag) en niet in het belang van het kind handelt, dan kan er bijna niet worden opgetreden. Zeker niet als de ouder met eenhoofdig gezag goed kan insinueren en een beeld schetst bezorgd de zijn als eenhoofdig gezaghebbende. Dan trekt kind (en uiteraard in minder heftige mate de ouder zonder gezag) aan het kortste eind. Dat klinkt onschuldig, alsof het een spelletje touwtrekken is met lange en korte endjes. Maar dat is het natuurlijk niet: het houdt immers in dat er sprake van verstoting is en dus vertrouwensschade optreed.
Kinderen met vertrouwensschade hebben bijna altij de zelfde problemen. Gespannen, onzeker, niet assertief (vaak ‘gecompenseerd’ met overassertiviteit), bindingsangst, relatieproblemen, houvast (rust) en troost zoekend in verslaving. Je zou kunnen zeggen ‘belangrijke kenmerken van persoonlijkheidsstoornis’.
Laten van hun vader (of evt moeder) verstoten kinderen nou vaak dusdanig weinig vertrouwen hebben (en bindingsangst) dat ze zei ook weer een verstotende ouder worden. Jawel, vanuit vertrouwensproblematiek en dus VERLATINGSANGST.
Vertrouwensschade mag je duidelijk als een trauma zien.
De concreet schadelijke, eenzijdig verstotende ouder heeft vaak een persoonlijkheidsstoornis, zo blijkt uit onderzoek.
Jeugdbeschermende instanties hebben zeer veel moeite om op te treden tegen een ouder met eenhoofdig gezag die met veel kwaadheid de ouder zonder gezag verstoot. Optreden tegen een ouder met een persoonlijkheidsstoornis die haar (of zijn) alleenmacht misbruikt is heel moeilijk. Zeker als je als jeugdbeschermende instantie zelf al aangeeft te weinig tijd te hebben.
De moeder (of vader) met eenhoofdig gezag en inmiddels al veel meer omgang dan de (grotendeels) verstoten ouder mag je ook niet te veel dwars zitten als jeugdbeschermer. Dat zou de emotionele en fysieke draagkracht kunnen aantasten van de ouder met alleenmacht en de basis in de opvoeding.
En zo zijn er nog veel meer redenen waarom de ouder met gezag, als deze kwaad wil (bijvoorbeeld uit angst het kind ooit deels aan de andere ouder te verliezen), met groot gemak aan het langste eind mag trekken en simpelweg het kind mag schaden.
Daarom:
Eenhoofdig gezag na de geboorte: ZEER GEVAARLIJK voor al die kinderen met een beschadigde ouder die het kind niet wil ‘delen’ met de andere ouder.
Eenhoofdig gezag voor de verstoten of bijna verstoten ouder, uiteraard als blijkt dat deze verstoten wordt door de andere ouder: ZEER VEILIG.
Als de voorheen verstotende ouder beterschap heeft aangetoond dan kun je het gedeeld gezag altijd weer herstellen.
Maar ik moet zeggen: mensen met een problematiek herstellen niet zo makkelijk. Dat is nu eenmaal zo bij trauma dat tot schadelijk gedrag leidt. Dan is het eigenlijk al te ver, te diep.
Heel goed!Zo is het!Een kind is geen strijdmiddel en mag ook zo niet gezien worden!
Hoi, zou ik dit rapport kunnen ontvangen? En heb je nog iets vernomen vanuit de politiek?
Doe dat VOOR je kinderen op de wereld zet.
Ik ben al 26 jaar advocaat in het familierecht, en de vechtscheiding is van alledag. Het enige dat is veranderd, is dat er nu nog meer instanties in het leven zijn geroepen die erbij worden betrokken (kennelijk zonder resultaat). Toen ik ooit begon, kregen de ouders na de echtscheiding de voogdij en de toeziende-voogdij. Heel duidelijk. Nu is er een opgedrongen gezamenlijk ouderlijk gezag, en voeren wij als advocaten (helaas) wekelijk procedures over schoolkeuzes, behandelingen, verhuizingen, etc. Is dat nu een vooruitgang (NB: plus het feit dat de verzorgende ouder veelal niet mag verhuizen met de kinderen, terwijl de niet-verzorgende ouder zonder enig beletsel bij wijze van spreken naar de andere kant van het land mag/kan verhuizen)?
De vechtscheiding blijft bestaan zolang de rechtspraak niet kordater en sneller ingrijpt, in plaats van pappen-en-nathouden en de zoveelste instantie inschakelen die zich er over uit mag laten (ik kan de teksten van de rapportages inmiddels dromen).
Advocaten zijn een kwalijk en storend element in zulke zaken. Ze willen alleen maar winnen en geld verdienen over de rug van deze kindertjes.
Beste allen, volgens mij kan een beleveningsonderzoek hier uitkomst bieden. Dat heeft men met mij vroeger ook gedaan, toen mijn ouders gingen scheiden. Ik was toen 8 jaar en ik weet niet meer exact wat er besproken is, maar wel dat ik eindelijk het gevoel had dat men ook naar mij wilde luisteren en dat er ook werkelijk iets mee gedaan werd.
Uiteindelijk is er eenhoofdig gezag uitgesproken en woonde ik bij mijn moeder. Dat is, achteraf gezien, het beste wat me had kunnen overkomen, aangezien mijn vader ernstige psychische problemen had en ik me daar continue angstig voelde.
Op mijn 13de had ik wel weer behoefte om mijn vader op te zoeken. Mijn moeder heeft me daarbij geholpen. Nu heb ik alleen nog af en toe telefonisch contact met mijn vader, omdat het nog altijd slecht met hem gaat en het gevoel van dreiging direct terugkeert als ik hem zie of spreek. Niet prettig.
Ik zie veel te vaak gebeuren dat Jeugdzorgorganisaties er zomaar vanuit gaan dat contact met beide ouders goed is voor kinderen. Volgens mij is het veel beter om minder druk bezig te zijn met alle standaard regels en richtlijnen en elke situatie als uniek te behandelen. Ja dat kost veel tijd en energie en dat is het dubbel en dwars waard, want we hebben het hier over kinderen en hun toekomst!
Luister dus naar de kinderen!
Een Kindbehartiger en bijzonder curator praat met de kinderen en komt op voor de belangen van kinderen. Behalve met de kinderen praten wordt er ook een onderzoek gestart doormiddel van gesprekken met de ouders, belangrijke naasten en evt school, maatschappelijk werk en de huisarts. De Kindbehartigers worden getraind in het herkennen van signalen van ouderverstoting, huiselijk geweld en (geestelijke-) mishandeling . Er wordt een advies op maat gegeven en verwezen (evt voor diagnostiek bij vermoeden van pathologie). Voor optimaal resultaat zou dit een verplicht onderdeel kunnen zijn van de scheidingsprocedure. Vroegsignalering.
Wat mooi gezegd!!!!Het gaat hier om kinderen en hun toekomst!Zo is het!
In de reacties lees ik twee aspecten, namelijk, enerzijds het ‘houden van’ een ouder en loyaal zijn aan de ouder en anderzijds de praktische verzorging. Bij het begrip ‘ ouderverstoting’ stel ik dan ook vraagtekens. Ouders en kinderen kunnen op de diepere ziels-laag nooit gescheiden worden, in die zin blijven zij altijd verbonden. Kijk maar naar programma’s zoals Spoorloos en DNA onbekend. Dat niet iedere ouder praktisch goed voor een kind kan zorgen lijkt me ook duidelijk. Denk bijvoorbeeld aan een alcohol verslaafde of een NPS ouder. In die zin lijkt me eenhoofdig ouderschap duidelijk en veilig voor een kind. Daarbij ga ik er van uit dat een gezonde ouder het zijn kind zal gunnen om contact met de andere ouder te hebben als daar behoefte aan is.
Dus beide standpunten kunnen verenigd worden als deze nuance aangebracht wordt in de discussie.
Marianne, dat klopt denk ik niet.
De meeste kinderen die verstoten werden van hun vader (of soms juist moeder) willen nooit meer iets met deze verstoten ouder te maken hebben.
Waarom zet je vraagtekens bij het begrip ‘ouderverstoting’? In 20 procent van alle scheidingen zien kinderen uiteindelijk de vader (en soms juist moeder) niet meer.
Er worden heel veel vaders verstoten in Nederland en ook de nodige moeders.
Juist om verstoting en ‘het voorgoed spoorloos worden’ van kinderen en ouders te voorkomen is het zaak dat het standaard eenhoofdig gezag na geboorte te voorkomen. Dit is de normale situatie van eenhoofdig gezag, waarbij ouders niet samenwonen (en niet gehuwd zijn) en de moeder de vader geen gedeeld gezag wil geven.
Moeders kunnen namelijk vaak het eenhoofdig gezag met succes behouden als ze genoeg moeite doen om een beeld te schetsen van strijd en niet kunnen communiceren.
Moeders, ouders die geen problematiek hebben en dus liefde voor hun kind hebben, vormen het probleem niet.
Het zijn de ouders met een problematiek die het gezag voor zich alleen willen houden. Daarom zijn verstotende ouders bijna altijd de moeder.
Vaders die de moeder zouden willen verstoten hebben gelukkig bijna nooit de macht in de vorm van eenhoofdig gezag om dit te kunnen doen.
Vaders die wel met succes een moeder verstoten doen dit met andere middelen. Dure advocaten en fysieke macht bijvoorbeeld.
Beide vormen van verstoting moet voorkomen worden.
Eenhoofdig gezag voor de moeder na de geboorte is te vaak desastreus voor een kind.
Fysieke of financiele macht van een man kan even goed desastreus zijn voor een kind.
Beide problemen moeten worden aangepakt. We hebben het over verstoting van het kind van een ouder en misbruik van macht die daarbij nodig is.
Marianne, mag ik jou wat vragen? Als je man je kinderen meeneemt en je ze niet meer ziet, denk je dan: ‘we kunnen op de diepere zielsgraag nooit gescheiden worden’?
Dat zou de rust wel ten goede komen.
Maar of het je kinderen ten goede komt is toch de vraag denk ik dan …
Pedagoog en HBO docent o.a. recht, ethiek, vechtscheidingen.
Ik leer studenten ( aankomend HBO pedagogen) bij vechtscheidingen het onderscheid te maken tussen ouders, die “vechten” :
1 ouder vecht om de andere ouder zoveel mogelijk buiten het ouderschap te plaatsen en de andere ouder vecht voor het behoud van contact met zijn bloedeigen kind.
Als ze dat onderscheid kunnen maken, scheelt dat enorm in hun adviezen aan ouders en organisaties.
Eenhoofdig gezag is geen best idee, het maakt ouders wederom ongelijkwaardig.
De beste oplossing, juist bij vechtscheidingen is m.i. co-ouderschap, 1 week bij moeder, 1 week bij vader en vrijdagmiddag wisselen op school. Of het kind toewijzen aan de ouder, die de andere ouder zijn kind gunt.
Hoi Marleen, ik ben het volledig met je eens. Eenhoofdig gezag is nooit de oplossing, dit zorgt ervoor dat ouders door kinderen ook ongelijkwaardig worden gezien. Dit zorgt er op lange termijn op dat de kinderen anders naar hun ouders gaan kijken en dit valt lastiger te herstellen in de toekomst.
Mijn vraag nog Marleen, waar geef je deze lessen? (als ik zo brutaal mag zijn :-)).
Groet Wim
mediator
Hi Wim (en anderen),
Begrijp je mening en lijkt me ook het meest wenselijke: gezamenlijk gezag.
Maar wat nu als je uit een relatie met een narcist komt waar (in ieder geval tijdens het huwelijk) ook kindermishandeling is vastgesteld en waarbij je als verzorgende ouder (in dit geval de moeder) steeds mag kiezen: of je doet wat je ex zegt, of je krijgt een scheldpartij, denigrerende opmerkingen, bedreigingen, rechtszaken (die hij dan weer verliest) etc. over je heen. Je psycholoog al tijdens het huwelijk heeft vastgesteld dat je (toen nog) man je emotioneel mishandelt, je uiteindelijk met veel pijn en moeite met behulp van je psycholoog de scheiding aan hebt durven vragen, je psycholoog je aanleert veel strakkere grenzen te stellen, je weer je eigen leven op wil pakken, tegelijk voor 2 kindjes van 1,5 en 3 zorgt, terwijl de hulpverlenende instanties vast lijken te zitten in hun mantra van ‘conflictscheiding’, kom er samen maar uit. En jij als moeder toch steeds blijft proberen, ondanks dat de ingezette interventies natuurlijk niet werken.
Hoe kan je -juist voor de kinderen- dan uit deze situatie komen? Is eenhoofdig gezag dan een oplossing? Ben benieuwd hoe jullie daar tegenaan kijken.
Grootste onzin!
Hoe zie je dat dan als er sprake is van meervoudig psychiatrische problematiek bij een vd ouders, waarbij kinderen veel hulpverlening en medische zorg nodig hebben en die ouder dit voortdurend traineren onder het mom dat hij niet goed geïnformeerd is…jeugdzorg, huisarts, specialisten en forensisch onderzoek…niets of niemand kan overtuigen. Leeft in zijn eigen wereld met geheel eigen interpretaties..
Dit kan nooit een goede oplossing zijn. Wat verschillende reacties hierboven ook al zeiden, zo gaat het kind de ouders zien als ongelijkwaardig en dit kan een heel groot probleem vormen op de lange termijn. Zo zouden ze bijvoorbeeld wel kunnen luisteren naar de moeder maar minder naar de vader omdat in hun ogen de moeder meer ”waard” is dan hun vader. Wanneer de kinderen ouder worden zijn deze problemen minder goed op te lossen.
Ik vraag mij af wat gebruikelijk is wanneer het zowel voor de niet-verzorgende ouder als mensen die verder weg staan, overduidelijk is dat de kinderen zwaar beinvloed worden door de verzorgende ouder en zich daardoor van de niet verzorgerde afkeren terwijl het onmogelijk na te gaan is of de mening van de kinderen oprecht is of ingegeven is door de verzorgende ouder.
Daarnaast, komt het voor dat gezamelijk gezag wordt omgezet naar eenhoofdig gezag terwijl niet kan worden aangetoond dat tweehoofdig gezag schadelijk of onveilig is voor de kinderen?
Begrijp er niets van. Ik heb op papier gezamenlijk gezag. Maar in de praktijk helemaal niet. In de praktijk is het nog gewoon zo: Moeders wil is wet. Ze draait jarenlang de omgangsregeling de nek om door de deur niet open te doen. Op school gaat het allemaal met briefjes op het raam van de klas. Dus voor mij geen rapporten, geen ouderavonden, niet kijken naar de musical van de kinderen etc etc. Hoewel men het over eens is dat ontvaderen gelijk staat aan kindermishandeling, is dit aan de orde van de dag in Nederland. Is de kinderen niet in de koude kleren gaan zitten en dus bemoeit zich half Nederland aan Jeugdhulp zich ermee. Lekker geld verdienen. Elkaar leuke trajecten toewijzen. En maar blaten. Je hebt maar 1 terroriserende ouder nodig om tot een vechtscheiding te komen. Dat is meestal de verzorgende moeder. Die heeft namelijk de macht om middels de kinderen te treiteren. Als vader, maar ook als kind kun je het alleen maar ondergaan.
Beste Marleen,
met verbazing las ik je reactie. Als leraar had ik toch wat meer nuance verwacht. Ik wil je toch een casus schetsen: ouders van 1 kind zitten ruim 3 jaar in een vechtscheiding en komen uit een destructieve relatie. Na 1 jaar is voor de rust van het kind en in de hoop op rust binnen de scheiding het hoofdverblijf bij moeder vast gesteld. Na 1,5 jaar OTS en een ouderschapsonderzoek is gebleken dat moeder goed voor het kind zorgt en ook bewust is van en actief laat zien dat zij omgang met vader belangrijk vindt voor her kind. Vader daarintegen blijft in de strijdt zitten en toont keer op keer aan dat hij de eigen strijdt boven het belang van het kind stelt met zijn daden al zegt hij dit niet te doen en is daar ook echt van overtuigd. Het kind heeft een TOS en heeft op school hulp vanuit cluster 2 nodig echter weigerd vader een jaar lang hier effectief een handtekening voor te zetten of toestemming te geven aan de huisarts. Pas na interventie d.m.v. een kindmelding die verloren gaat in de overgang van jeugdzorg van provincie naar gemeente en een belofte aan een rechter om medewerking te gaan verlenen waar vader pas door aandringen van zijn eigen advocaat vlak voor een volgende zitting gehoor aan geeft komt de toestemming. Gevolg is dat het kind veel te laat de hulp krijgt die nodig is en het weer een schooljaar verder is en de magische taalgrens van 8 jaar gepasseerd is. En dit is slechts 1 van de vele punten in dit gezin waarbij het kind klem komt te zitten tussen de ouders.
Kun jij dan blijven volhouden dat in deze situatie co-ouderschap de beste oplossing is voor het kind?
Ik denk dat er bij het verbreken van destructieve relaties en de onvermijdelijke vechtscheiding die volgt eenoudergezag toegekend aan de gezonde ouder de beste oplossing is. Let wel dit betreft alleen het gezag omgang dient zolang de veiligheid van het kind niet in gevaar komt ten alle tijden wel te worden toegekend. Wel geloof ik erin dat ter beoordeling van wie de gezonde ouder is een termij n OTS hebben plaatsgevonden om misbruik van die wetgeving tegen te gaan.
Dit is in ieder geval hoe ik het ervaar. Nu is er niemand die het gezag van 1 van de ouders in het belang van het kind kan overrulen zonder lange procedures van onderzoek en de bijbehorende juridische weg.
Ik zie je reactie staan en kan dat beamen..Ook in mijn casus zal co ouderschap niet de oplossing zijn geweest..Wat mij opvalt aan alle reacties is dat elke situatie anders is en ook om gepaste oplossingen vraagt en men niet in algemene oplossingen kan praten..Bij de vele ouders die ik in de afgelopen jaren ondersteund heb kom dat iedere keer naar voren,bij de een werkt dit en bij de andere dat..In mijn geval was eenhoofdig gezag de oplossing,mijn kinderen kregen rust en nu hebben ze een gezonde omgang met hun moeder,zelfs ik kan weer op een normale manier communiceren zonder strijd ..Het is daarin wel belangrijk om te zeggen dat ik hierin het tegenovergestelde deed wat mijn ex deed..Juist wel de omgang stimuleren en haar regelmatig informeren hoe het met de kinderen gaat..
Het grootste obstakel is artikel 3.3 van de Jeugdwet: verplichting tot waarheidsvinding, waar geen consequentie aan hangt als dit niet gebeurd.
Waar 2 vechten hebben 2 schuld is wel heel makkelijk. Ik ben zelf een vader die geweigerd heeft handtekeningen te zetten voor de zoveelste jeugdhulp instelling die moeder had ingezet voor beide kinderen. Ik drong aan op onderzoek naar de gezinssituatie bij moeder, zelf ook werkzaam in de jeugdzorg en 2 kinderen allebei onhandelbaar betiteld. Mijn oudste zoon ( bijna 15) werd op voordracht van moeder van zijn 7de tot zijn 12de jaar volgestopt met medicatie en werd op cluster onderwijs geplaatst, naar internaat gestuurd en toen ik hem daar afhaalde, zette zij een advocaat op mij. (Van onze belastingcenten) Sinds juni 2017 woont hij bij mij en heb ik hem direct van de medicatie (Methylfenidaat) gehaald en binnen een jaar kreeg ik hem op regulier VWO waar hij nu met succes in leerjaar 3 zit zonder medicatie en zonder afwijkend gedrag. Desondanks is het gezag over mijn jongste zoon (bijna 13) vorig jaar afgenomen omdat ik in het verleden weigerachtig was in het plaatsen van handtekeningen en ageerde tegen Jeugdbescherming Gelderland die afging op onwaarheden moeder. Ondanks dat in het procesverbaal staat dat mijn jongste ook bij vader wil wonen en moeder drukker met de haar vriend is dan met hem.
Een vechtscheiding is slopend en zeer slecht voor kinderen, maar zolang er waarheidsvinding ondergeschikt is, had ik om vechtscheiding te voorkomen lijdzaam moeten toezien hoe mijn zoon in plaats van VWO zijn jeugd moest slijten binnen de jeugdzorg en de jongste ook op clusteronderwijs. Een mens heeft het recht om te zijn wie hij/ zij / het is en iemand moet (terecht) transgender kunnen zijn. Helaas sta je als vader achter in de gerechterlijke beoordeling van een rechter die in mijn geval al eerder succesvol gewraakt is in de zaak van Jeugdbescherming Gelderland en 2 weken later weer op de hand van deze zelfde partij is en met feitelijke onwaarheden mee gaat: https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBGEL:2018:3742
Deze rechter werkt nota bene ook voor JJI de Hunnerberg in de Commissie van Toezicht (zie nevenfuncties rechter) waar de gezinsvoogd die onwaarheden aanvoert in de beleidscommissie zit. Na het indienen van een klacht over deze rechter, kreeg ik na 4 weken bericht dat het onderzoek door de rechtbank langer nodig had en na 8 weken kreeg ik schriftelijk te horen dat deze rechter het gezinsvoogd niet kent. Inmiddels is deze rechter van familierecht afgehaald en vlogt hij voor Rechtspraak over een schouw: https://youtu.be/AN_AoACyOkI en is hij gepromoveerd tot persrechter.
Onlangs heb ik het dossier opgevraagd bij Jeugdbescherming Gelderland. Hierin staat beschreven dat de rechter een dag na de zitting (6 februari 2018) belt met Jeugdbescherming en de uitspraak bespreekt. Echter, op de beschikking staat: in het openbaar uitgesproken op 13 februari 2018 en als belanghebbende staat jeugdbescherming Gelderland vermeld. De instelling die zwijgcontracten afsluit met slachtoffers van sexueel misbruik.
Ik snap nu heel goed waarom nagenoeg iedere gemeente geld te kort komt in de jeugdzorg. Kijk naar wie de waarheid spreekt en stop met gerechtelijke procedures op basis van aannames en laat niet de ene partij onbeperkt procederen onder toevoeging terwijl de andere ouder financieel kapot wordt gemaakt door zelf de advocaatkosten te moeten betalen en het uiteindelijk niet gaat om waarheden, wat achter gesloten deuren wordt bepaald.
Is het ook in het belang van de kinderen dat vader ook het gezag heeft gekregen, terwijl stiefmoeder alles wil bepalen en alles influistert. Terwijl zij zelf een zoon heeft, waar ze geen gezag over heeft en voor zijn eigen veiligheid bij zijn vader woont en dat wordt maar weggewuifd door rvk en rechter En er allerlei beschuldigingen worden gedaan naar moeder die niet te weerleggen zijn. Dan vraag ik me af waar is hier het belang van het kind en is hier dan sprake van ouderverstoting naar moeder?
In geval van scheiding staat het belang van het kind voorop. Er moet toch een manier zijn waarop onweerlegbaar kan worden vastgesteld wat de beste optie voor dat kind is? Het is een kwestie van voldoende professionele begeleiding. Daar moet ook een rechter van doordrongen zijn.
Heel ingewikkeld, ik vind co-ouderschap vaak wel de eerlijkste optie, maar per situatie verschilt dit natuurlijk heel erg. Eenhoofdig gezag zou in sommige situaties beter kunnen werken. Wel moet je natuurlijk altijd goede afspraken blijven maken over kinderalimentatie, want ook als het gezag bij een ouder ligt, heb je als andere ouder nog steeds een verantwoordelijkheid. Ik hoop dat stellen er uit zullen komen, zonder al te veel gedoe!