Ik doe boodschappen en hoor ineens een vrolijk stemmetje van een heel jong kind achter me ergens hoog in de lucht. Hij groet z’n moeder, die me ongeveer tegelijkertijd op de brede stoep voorbij loopt. “Dag Johnny” antwoordt ze. Maar ik hoor dat ze er zachtjes aan toevoegt “Maar ik ben het er helemaal niet mee eens.”
Intussen komen vader en kind op de fiets voorbij. Piepkleine Johnny hangt op de schouders van z’n vader, die hem met één hand vasthoudt en de andere hand aan het stuur. Ze hobbelen een verhoging op en arriveren bij een drukke winkelstraat met verkeer dat alle kanten op gaat. Een extreme variant van de vaders die hun baby graag in de lucht gooien en niet een keer, nee eindeloos!
Als puber was ik ook een totaal onverantwoorde fietser. En toen ik 50 jaar geleden in Amsterdam terugkeerde heb ik me in de loop der jaren als fietser dat typisch Amsterdamse ‘maak ik zelf wel uit’-gedrag eigen gemaakt. Ik weet nog goed dat ik me er in het begin licht over verbaasde dat, als ik bij Utrecht Centraal op weg ging naar de Uithof, vrijwel alle andere fietsers keurig stopten voor elk stoplicht.
Maar ik maakte en maak nog steeds steevast een uitzondering en dat betreft de regel dat zodra er een kind bij het stoplicht arriveert, ik me aan de verkeersregel dien te houden.
Als ik thuiskom word ik getroffen door een in memoriam over de socioloog Cas Wouters. Die hanteerde als motto voor de verkeersdeelname van hemzelf en zijn kinderen: ‘Fuck the rules, watch the traffic.’ Als een puber op leeftijd reed hij met zijn kind welbewust door elk rood licht dat hem niet schikte. Een typisch voorbeeld van wat ik ‘puberale opvoeding’ zou willen noemen.
