Een maand geleden vond staatssecretaris Van Rijn het nodig om mee te delen dat de transitie ‘beheerst’ was verlopen. De doemdenkers hadden geen gelijk gekregen, alles was onder controle. Toch bereiken ons voortdurend alarmerende berichten, niet alleen via de media, maar ook van collega’s en familie her en der in het land en die zorgen worden allerminst minder. Huishoudelijke hulp blijkt niet meer gegarandeerd, ook niet in schrijnende gevallen. Als iemand ernstig verzwakt en zonder partner of andere hulp terugkeert uit het ziekenhuis moet de gemeente worden ingeschakeld voor thuishulp, maar wie dat moet regelen en hoe dat precies gaat weet men in sommige gemeentes niet. Ouderen en ouders van hulpbehoevende kinderen worden van het kastje naar de muur gestuurd. PGB’s worden niet betaald, overal stuit men op nieuwe bureaucratie.

Anneke Vinke, orthopedagoog, vrijgevestigd Gz-psycholoog gespecialiseerd in adoptieproblematiek, schreef een maand voor het nieuwsbericht van Van Rijn over haar problemen met de transitie. Zij kon haar rekeningen niet meer declareren bij de gemeenten waar haar cliënten vandaan komen. Ongefactureerde uren van 1 januari tot 6 maart: 90 cliëntcontacturen tegen het tarief van de NZA. Haar reserves raakten op. Ze kon ook niet factureren bij haar cliënten: gemeenten gaan daarover. Daarvoor moet ze dus bij elke gemeente langs om uit te zoeken hoe dat gaat. Lees om te horen met welke problemen dit gepaard gaat haar blog op de site van NVGzP.

Het is nu eind april. Ik vroeg haar of de problemen inmiddels verholpen zijn. Dat blijkt allerminst het geval. Sinds 1 januari heeft ze 148 jeugdsessies gedaan met cliënten uit 27 gemeenten. Pas vier daarvan hebben betaald voor in totaal 15 sessies. Soms krijgt ze facturen teruggestuurd, van anderen krijgt ze de sommatie om een declaratiebrief te tekenen waarin ze akkoord dient te gaan met een tariefsverlaging van 25%! Ze heeft inmiddels facturen uitstaan voor €12.500. Waar ze vroeger een dagdeel per maand kwijt was aan administratie, kost dat haar nu elke week een hele dag.

Ze concludeert: ‘Wat had gewerkt is wanneer ouders gewoon hadden mogen doorbetalen en daarna bij de gemeente konden declareren. Dat mag niet. Daar ontstaat nodeloze bureaucratie met zorgtoewijzingen, dienstverleningsopdracht e.d. Waar een kans lag tot vernieuwing is deze al verkeken en heeft de bureaucratische controlezucht gewonnen. Inhoud is ondergeschikt aan controle en geld.’